Xa tiña gañas, pero non ocasión. O caso é que dende hai uns días a liña eléctrica que suministra corrente ás farolas da miña aldea está inoperativa, a os arredores da miña casa están a escuras, unha fermosísima paisaxe nocturna de escuridade salpicada polas farolas das aldeas veciñas, pero nada que chegue a molestar.
A pena é que ata hoxe todas as noites chovía, ata hoxe.
Rematei a miña sesión de rol por irc cedo e aprobeitei. Saquei á miña cadela Roca, que dende a morte do seu compañeiro síntese triste soa e aburrida, e fun dar un paseo. A lúa está case chea, só faltan dous días para que esté pletórica, na noite de este sábado a domingo, cando coincidirá que a terra se porá entre o sol e ela e teremos unha eclipse de lúa. O tempo non vai acompañar pero oxalá todos se trabuquen e teñamos unha noite coma ista.
O meu paseo levoume cara o norte, a cinco minutos da miña casa hay un descampado chan rodeado de outeiros e pinos, ningunha luz artificial se ve dende alí, non sendo o resplandor de Santiago cando hay pouca lúa, hoxe non se notaba nin eso.
Para chegar hai que pasar por un carreiro que me encanta, é case un túnel, un burato amplo sobre unha masa verde, ou cando é denoite un burato negro rodeado dun negro máis escuro. Tan só o resplandor plateado nas follas dos carballos rompe coa ilusión. E realmente fermoso como todas as cores desaparecen na escuridade e só percibes siluetas e distintos tons de negro. Sorprendeume o aire, estaba cargado de matices, unha suave e cálida brisa do sur que aumentaba a sensación de calma que había no ambente. Unha paisase plana, silenciosa, escura, có cisne achegándose ó horizonte polo noroeste e orión amosándose altivo mentres persegue á lúa.
Roca non se cansou de correr, chimpando de olor en olor, correndo polos prados e escoitando cando nos achegábamos ás silveiras. Probabelmente emocionada por algún olor a coello, que estamos en tempada de caza e nestos tempos soen ceibar algúns. De vez en cando viña a correr onda min a buscar ou dar algún mimo. De vez en cando escóndome dela e silvo, e deixo que de unhas voltas ata que me atopa. E un vello xogo que temos entre nós, pero xa non se pon nerviosa coma as primeiras veces.
Vota de menos ó seu compañeiro, e eu tamén. Estos paseos eran máis divertidos cando me acompañaban os dous. El soía estar mais pendente de min, coma atrapado entre as gañas de acompañarme e o afán exploratorio dela, eu soíalle mandar correr tras de Roca, e facíame caso, un anaco, antes de voltar comigo. Si, eran mais divertidos antes estos paseos nocturnos, e ata xuraría que as estrelas brilaban mais.
¶
