Estaba arroutado por unha manta vella, era o único que me quedaba, a miña única realidade. Non sabía canto tempo estivera tirado no chan sen moverse, non era mais que unha sucesión de luces e sombras só interrompidas por unhas mans e unha voz agarimosas que me daban de comer. Cando non estaban votábaas en falla xa que por algunha razón ó pouco de sentilas deixaba de tremer e o mundo parecía un pouco mais real, incluso podía erguerme a beber algo para saciar a sede que me deixaba a comida. Pero os dous últimos días eu xa non era capaz nin diso, nen sequera as máns e a voz eran capaces de quitarme o frío o os tremores, nin de apartar da miña mente as imaxes absurdas que a poblaban. E tiña dor, xa non só nas patas de atrás senón que se extendía, xa me doía incluso mover a cabeza. As máns e a voz seguían a aparecer, e agora dábanme a comida directamente, pero xa non supoñían demasiada diferencia. Gustábaname os agarimos e tentaba de facerllo saber, espero que se dese de conta.

Esta tarde cambiaron as cousas, apareceron por derradeira vez, e ista vez si supuxeron un cambio, o pouco de comer pasoume toda a dor e puiden quedarme durmido, o cecais aínda estaba desperto pero non supuña demasiada diferencia. Sei, iso sí, que me ergueron e me puxeron noutra manta, e despois cargaron comigo ata un coche para unha viaxe curta. Despois volveronme cargar para deixarme no chan, sobre esta manta. Eu seguía sen sentir nada, pero movín un pouco a cabeza cando a voz amigable falou outra vez. Logo foise e notei un pinchazo, feble, e entroume o sono, un sono moi profundo, e todas as dores desapareceron.

Votarei de menos a voz, lembroa de hai moito, tanto que non sei se forma parte dos meus primeiros recordos, pero sí sei que forma parte dos mellores. Foi unha lástima, eu aprendín o nome que me deu, e aprendin a ir cara ela cando me chamaba, a voz nunca aprendeu o nome que lle din eu. Non era unha voz moi contenta cando me deixou, gustábame máis cando chamaba por min para que non correse demasiado lonxe ou cando pelexábamos tirados na herva. Espero que recobre ese ton cando eu desperte. ¶