Finalmente rendiuse, fica postrado todo o día e apenas intenta nen sequera cambiar de posicion, o seu ánimo caeu a cero e só os meus mimos significan un cambio na súa rutina diaria de sofremento e eu non podo estar con él mais que uns intres cada día. Aparentemente non ten dor pero non parece que comprenda que ten unha oportunidade de volver a correr, se é que a ten.

Cando lle poño a comida xa nin intenta incorporarse, só a come se o pode facer dende a posición de deitado, nin intenta moverse cando quero que se mova para apartalo dos seus propios escrementos (algo que probablemene me disgusta mais a min que a él).

Dentro de dous ou tres días levareino a que o sacrifiquen, non ten senso algún mantelo nese estado mais tempo, se non recupera agora xa nunca mais o fará. Nuha persona xa é doloroso, pero a persoa pode ler, ver a televisión, manter unha conversa. Pero para él os días son unha sucesión de horas só interrompidas polas tres aparicións miñas para darlle de comer xunto coa medicación.

Rendiuse e só agarda algún final... e a miña obriga é ofrecerllo. ¶