Teño unha clasificación moi persoal e intransferible da música, un certo xeito de agrupar músicas polos sentimentos que me provocan. Por unha banda está a música cálida, que me desperta sentimentos de amor e de odio, pero non de un xeito violento senón maduro, é a música das noites de xullo, das cacharelas as risas e os choros, é a música dos sentimentos, é a música que viste de vermello, do sangue nas venas fluindo lenta e constantemente, da felicidade profunda e da profunda melancolía, da alegría do día a día e da tristura do tempo perdido.

Aquí meto á autora do disco que está estos días permanentemente metido no coche, Eleftheria Arvanitaki, unha deusa grega de voz cálida e sedosa. Non sei definir estilos musicais para dicirvos a que soa pero se a teño que comparar falaría de Mª de Mar Bonet ou de Uxía, voces mediterráneas cálidas coma as noites de ise mar, voces de sentimentos lentos e profundos, da constancia e tranquilidade das ondas na area levantina. Música para bágoas silenciosas e para amores que están lonxe. E a música da lúa.

Por outra banda están as voces con carraxe, as que levan á loita, as que arranstran a acción e á violencia (ben entendida), as voces da xustiza e a xenreira. Probablemente a que mais me gusta é Sinead O'Connor, aínda que Mercedes Peón andará cerca cando grabe o gran disco que estou a esperar dela. Voces de amores desesperados, de loitas desesperadas, de xustiza e de dor, de amores e odios cargados de paixón. É a música do sol e a tormenta.

Saltareime hoxe outras clasificacións (outro día) e pasarei directamente ó grupo das Sublimes, as voces que representan o emblema da beleza como algo abstracto, como algo que superou as miñas tristes paixóns e pasou a estar a un nivel cualitativamente diferente, donde a fermosura é independente xa de calquer paralelismo ou metáfora mundana. Este grupo está integrado por unha soa cantante, a miña raíña do olimpo particular, Loreena Mckennitt. Non me provoca nin nostalxia, nin carraxe, nin bágoas, simplemente provócame todo iso e mais, provócame un escalofrío de pracer, un estado de nirvana donde a súa música é o único importante e todos os demais sentimentos quedan desprazados a un lado mentres a súa voz non se estinga. Ista non é a música do lume, e a música da eternidade, é a música das estrelas nunha noite clara e sen lúa.
¶